برای آنها که عاشق بانجی جامپینگ هستند | اهواز؛ شهر سدهای بزرگ
تاریخ انتشار: ۲۲ اردیبهشت ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۷۷۳۲۹۹۶
همشهری آنلاین، اما گونه‌ای از این آدم‌ها، تخصص‌شان پرش از ارتفاع است؛ از دره‌های عمیق عمودی تا دیواره سدها، پل‌ها و هر سازه دست بشر. با تیم ۵ نفره باشگاه کوهنوردی و اسکی «دماوند»، تا بالای بزرگ‌ترین پل‌های قوسی ایران که روی رودخانه کارون احداث شده‌اند، رفته‌ایم؛ جایی که آنها با طناب از پل، پایین پریده‌اند؛ کاری که برای خودشان هم یک اتفاق منحصر به فرد به‌حساب می‌آید.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
افشین یوسفی با ۲۷ سال سن، جوان‌ترین عضو گروه است و دنبال هر رشته‌ای که هیجان و تفریح داشته، رفته. از «کوهنوردی و سنگ‌نوردی بگیرید تا یخ‌نوردی و غارنوردی، اسکی، غواصی و نویسندگی». او در واقع، گزارشگر سفرنامه‌های گروه هم هست.
کاظم فریدیان هم، بچه تهران است و با ۳۸ سال سن، هنوز دارد از دیوار بالا می‌رود و از هرجای بلندی که امکانش باشد، می‌پرد. کاظم، تنها فاتح ایرانی قله k۲ به ارتفاع ۸۶۱۱ متر است که مشکل‌ترین قله دنیا برای صعود است.
احسان جباری از همدان و گروه کوهنوردی سامان آمده و با ۲۷ سال سن، نفر سوم یخ‌نوردی ایران است. «کوهنوردی، سنگ‌نوردی، غار نوردی، اسکی و فیلم‌برداری» از تخصص‌های او هستند. پای احسان به قله ۷۰۱۰ متری تانگری در قزاقستان هم رسیده است.
حسین ابوالحسنی ۲۸ ساله هم، تخصص‌اش دیوارها و قله‌های بلند است. بالا رفتن از دیواره علم‌کوه هم برای او دیگر مثل یک خاطره است؛ چیزی شبیه به صعود به قله «لنین» قرقیزستان که ۷۱۳۴ متر از سطح دریا ارتفاع‌دارد.
همیشه برای پریدن باید به جای بلندی رفت اما این بار، کارمان لااقل از این نظر آسان بود. خیلی راحت با ماشین می‌رسیدیم بالای پل اما خود این کار، قسمت اصلی و سخت ماجرا بود. باید مسوولان سد را مجاب می‌کردیم تا اجازه چنین کاری را بهمان بدهند.
پرس‌وجوهای قبلی‌مان می‌گفت که به دلیل اهمیت پروژه، به این آسانی‌ها نمی‌شود آنجا عملیات انجام داد. این ماجرا به همین دلیل، مسکوت ماند تا اینکه مجری تبلیغات شرکت آب و نیرو که از قضا دوست یکی از بچه‌ها بود، به فکر تهیه فیلمی تبلیغاتی برای پل‌ها، آن هم با استفاده از روش‌های جذاب و هیجانی مثل پرش از روی پل افتاد. آنها برای این کار با کاظم تماس گرفته بودند و او هم از خدا خواسته قبول کرده بود و مارا هم خبرکرد.
برای رسیدن به محل پرش، باید ابتدا به اهواز و سپس به ایذه می‌رفتیم. آنجا در ۲۵۰ کیلومتری شمال شرق اهواز، سد کارون ۳ با ۲۰۵ متر ارتفاع و ۵۵ کیلومتر دریاچه در انتظار ما بود. پل‌هایی که قرار بود از آنها بپریم، با محل استقرار ما در سد کارون ۳، ۲ کیلومتر فاصله داشتند. این پل‌های قوسی، به دلیل زیر آب رفتن قسمتی از جاده دسترسی شهرکرد به ایذه درست شده بودند.
از فرودگاه تا سد، تقریبا ۳ ساعت توی راه بودیم و همین باعث شد که شب برسیم؛ زمانی که نورافکن‌های بزرگ، نمایی زیبا و رویایی به دیواره پرابهت و دریاچه آرام سد داده بودند. با وجودی که رشته خودم به ساخت این پل‌ها ربط داشت، برای من، ارتفاع ۲۵۰ متری پل با کف دره مهم بود؛ فاصله‌ای که بعد از آبگیری، به ۵۰ متر تا سطح آب دریاچه رسیده بود و خوراک پریدن بود.
برنامه‌ریزی سقوطاولین اقدام ما بعد از مستقر شدن در مهمانسرا، شروع برنامه‌ریزی و محاسبه ارتفاع پرش و چگونگی انجام آن بود. به هر حال، برای خود ما هم این پرش، یک کار جدید و منحصربه‌فرد بود و همگی به اندازه کافی هیجان و حتی استرس داشتیم. اتفاقا صحبت‌های ما برای یکی از کارکنان مهمانسرا سؤال شده بود؛ طوری که آمد کنار میز ما نشست و با تعجب به صحبت‌هایمان گوش داد. شاید هم باور نکرده بود واقعا از چنین کاری صحبت می‌کنیم.
خیلی هم بیراه نبود؛ چون بعد از دیدن عکس پل‌ها و ارتفاع ۲۴۰ متری‌شان از بستر رودخانه، خودم هم هیجان زده شده بودم. البته ارتفاعی که باید می‌پریدیم حداکثر ۵۰ متر - یعنی تا سطح آب دریاچه - می‌شد. این در واقع فاصله زیر بدنه فلزی پل تا سطح آب بود چراکه برای پرهیز از خطر برخورد با بدنه قوسی فلزی زیر پل، قرار بر این شد که از زیر پل، پرش‌ها را انجام بدهیم.
محاسبات سقوطبعد از بررسی‌های اولیه، برای دیدن دقیق پل‌ها تا آنجا رفتیم. اولین کاری هم که همه‌مان کردیم، دویدن به وسط پل بود تا از آنجا ارتفاع پرش را ببینیم و احتمالا کمی بترسیم یا منصرف شویم. محاسبات ما می‌گفت برای پرش از مرکز پل، نیاز به یک طناب اصلی ۴۰ متری داریم. این طناب در شرایط عادی و با توجه به نوع پرش ما، ۱۰ درصد کش می‌آمد و با این حساب، بعد از پرش، در ۶ متری آب توقف می‌کردیم؛ محاسبه‌ای که البته با پرش اول که کاظم انجام داد، به دلیل استفاده‌های قبلی از طناب، درست از کار در نیامد و بنده خدا تا ۲ متری آب پایین رفت. بر اساس اطلاعات کارخانه، طناب تا ۳ هزار کیلو فشار را تحمل می‌کرد؛ در حالی که پرش ساده ما با احتساب ۸۰ کیلو وزن، حداکثر ۴۰۰ کیلوگرم نیرو به آن وارد می‌کرد و با این حساب، می‌شد برای ۲۰ تا ۳۰ پرش روی ایمنی طناب حساب کرد.
تدارک سقوطدومین بار که سری به پل‌ها زدیم تا کارگاه پرش را آماده کنیم، آمبولانس هم آماده بود و البته یک قایق موتوری که درخواست داده بودیم. بچه‌ها البته به شوخی می‌گفتند: «آمبولانس نمی‌خواهیم؛ اگر اتفاقی هم بیفته حتی با جارو و خاک انداز هم نمی‌شود از روی آب جمعمان کرد». من و احسان پایین رفتیم تا کارگاه را زیر پل آماده کنیم، بقیه هم وسایل و کارهای دیگر را جمع و جور می‌کردند.
برای این پرش از ۲ طناب ۴۰ و ۵۰ متری استفاده کردیم که اولی قدیمی و زخمی‌بود و البته بار اصلی ضربه سقوط را تحمل می‌کرد. دومی‌هم برای احتیاط بود. برای ثبت این پرش‌ها، ۳ دوربین فعال بود؛ یکی روی کوه مقابل، یکی توی قایق و سومی هم دست من زیر پل؛ قرارمان هم با گروه تصویربرداری این بود که شمارش معکوس پرش را آنها اعلام کنند. اما دوربین عکاسی به درد بخوری نبرده‌بودیم!
عملیات سقوطیکی یکی برای پرش آماده شدیم. بعد از سقوط خطرناک کاظم، احسان پرید و بعد من و حسین. «احساس بی‌وزنی، انقباض عضلات شکم و پا و فشار اینکه چرا تمام نمی‌شود و آب دارد با سرعت به سمت آدم نزدیک می‌شود»، سختی‌های اصلی پرش، بعد از جسارت پریدن اولیه بود. با این حال، بعد از چند ثانیه با درد ضعیفی در اطراف ران و سینه، متوجه می‌شدیم که کار تمام شده و ساکن شده‌ایم. در مجموع، ۱۲ بار از روی پل پریدیم. مدت‌ها بود به لذت پاره کردن طناب بعد از پرش و سقوط دوباره به سمت آب فکر می‌کردم و همین شد که در سری آخر پرش‌ها، آخرین نفر بودم که پریدم و از فاصله ۱۰ متری آب، بعد از پاره کردن طناب با چاقو، توی آب فرود آمدم. ضربه برخوردم با آب چنان شدید بود که سوزش شدیدی روی ران‌هایم احساس کردم و چند متری توی آب فرورفتم.
بعد از سقوطبعد از تحمل آن همه استرس و هیجان، بهترین کاری که می‌شد انجام داد، شنا کردن در ساحل دریاچه بود. شب هم آن‌قدر تخلیه روحی شده بودیم که دیگر کاری نمی‌توانستیم بکنیم؛ جز جمع شدن در اتاق و دیدن فیلم‌های پرش؛ کاری که دوباره همان حس و حال و استرس پرش را در همه‌مان زنده کرد.
دیدن نمایشگاه دائمی سد و نیروگاه کارون ۳ و رفتن روی تاج بلندترین سد دوقوسی و بتنی ایران با ارتفاع ۲۰۵ متر از بستر، آخرین مراحل این سفر بود. برنامه‌ای که هیچ‌وقت فراموش‌مان نمی‌شود.
آخرین روز اما کاظم برنامه ویژه‌ای برای خودش داشت؛ قرار بود با چتر روی دریاچه پرواز کند و از زیر پل عبور کند. صبح، باد شدید بود و ظهر هم هوا آرام بود و این ما را برای پرش با چتر نگران کرده بود. با وجود این، وقت زیادی نداشتیم. با کمک احسان و کاظم چتر را روی قله کوه مشرف به دریاچه باز کردیم و بالاخره با هزار زحمت پرش انجام شد؛ پروازی که به‌جای ۱۵ دقیقه، ۵ دقیقه بیشتر طول نکشید اما کاظم موفق شد از زیر پل رد شود.
البته امیدوار بودیم بتواند روی دریاچه، عملیات آکروبات با چتر اجرا کند اما همین‌قدر هم راضی‌مان می‌کرد.
در فاصله زمانی که تا ظهر فرصت داشتیم، غیر از تاج سد، از نیروگاه معروف زیرزمینی کارون ۳ هم بازدید کردیم. فضای آنجا آن‌قدر بزرگ و ویژه بود که آدم احساس کوچکی می‌کرد. مغار نیروگاه، البته بچه‌ها را یاد برنامه‌های غارنوردی انداخته بود!
این برنامه در تابستان ۱۳۸۵ و با همکاری مدیریت شرکت آب نیرو و مجموعه سد و نیروگاه کارون ۳، آخرین سفر ماجراجویانه و خطرناک ما نبود. هرچند که نقطه عطفی در زندگی ورزشی خیلی از ما بود.
کد خبر 759007 منبع: سرزمین من برچسب‌ها سفر - گردشگری رودخانه سدمنبع: همشهری آنلاین
کلیدواژه: سفر گردشگری رودخانه سد کارون ۳ زیر پل
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.hamshahrionline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «همشهری آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۷۳۲۹۹۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
تراز دریاچه ارومیه از مرز ۱۲۷۰ متر عبور کرد
به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از وزارت نیرو، احمد قندهاری به تشریح مهم‌ترین اقدامات مدیریت حوضه آبریز دریاچه ارومیه پرداخت و گفت: با وجود وضعیت نامساعد بارش‌ها در حوضه آبریز ارومیه در ۶ ماه نخست سال، حدود ۲۰۰ میلیون مترمکعب از سدهای حوضه آبریز، رهاسازی و جریان آب به سوی دریاچه ارومیه و تالاب‌های اقماری آن روان شد.
وی افزود: در ادامه با توجه به وضعیت مناسب‌تر بارش‌های بهاری جریان رهاسازی از سدهای حوضه و کانال انتقال آب به دریاچه افزایش قابل توجه یافته است، به طوری که تا پایان فروردین ماه بالغ بر ۵۸۰ میلیون مترمکعب آب رهاسازی و انتقال آب انجام گرفت.
سرپرست حوضه آبریز دریاچه ارومیه تصریح کرد: بر اساس برنامه‌های در دست انجام، رهاسازی آب از سدهای حوضه به خصوص سدهای بوکان و مهاباد همچنان ادامه دارد؛ در صورت مساعد بودن شرایط، این اقدام تا پایان نیمه اول اردیبهشت ماه ادامه خواهد یافت.
به گفته قندهاری، تمامی این فعالیت‌ها سبب شد که هم‌اکنون تراز دریاچه ارومیه به رقم ۱۲۷۰.۵۳ متر، به وسعت ۱۷۹۰ کیلومتر مربع و به حجم ۲.۳۴ میلیارد مترمکعب برسد.
سرپرست حوضه آبریز دریاچه ارومیه یادآور شد: تأمین نیاز زیست محیطی تالاب‌های اقماری نیز به بیش از ۸۰ میلیون مترمکعب (۱۵ میلیون مترمکعب بیشتر از برنامه) محقق شد.
وی در ادامه گفت: چندین سال است که دریاچه ارومیه در کانون توجه اقشار مختلف مردم، فعالان محیط زیست و سازمان‌های مردم نهاد قرار گرفته است. از دیرباز وزارت نیرو به عنوان متولی تأمین نیاز زیست محیطی دریاچه ارومیه، اقدامات کنترلی برای جلوگیری از کم آبی این دریاچه تعریف و دست یاری به سوی کنشگران و ذی مدخلان موضوع دراز کرده است.
وی افزود: اگرچه طرح‌ها و برنامه‌های بسیاری برای نیل به این هدف تعریف و اجرا شده است اما تا رسیدن به چشم‌انداز تعریف شده، اقدامات بسیاری باید انجام داد که نیازمند همکاری طیف وسیعی از آحاد جامعه و دولت به خصوص کشاورزان منطقه و وزارتخانه جهاد کشاورزی، سازمان حفاظت محیط زیست و سازمان برنامه و بودجه با وزارت نیرو است تا فرآیند تعریف شده که با ترمیم و بهسازی آغاز می‌شود، به احیای دریاچه ارومیه منجر شود.
قندهاری اظهار کرد: پس از اجرای عملیات موفق سد و تونل انتقال آب به دریاچه در دولت سیزدهم و جاری شدن آب به سوی دریاچه ارومیه، به همراه عملیات رهاسازی آب سدهای حوضه و عدم آبگیری انهار زراعی در فصل غیر کشت، بخش قابل توجهی از پیکره دریاچه ارومیه از خشکی خارج و پر آب شد.
سرپرست حوضه آبریز دریاچه ارومیه خاطرنشان کرد: سال آبی در حوضه آبریز دریاچه ارومیه با کم‌بارشی آغاز شد و بارش‌ها چندان قابل توجه نبود. این موضوع سبب شد برنامه منابع و مصارف و تأمین نیاز زیست محیطی دریاچه ارومیه تحت شرایط بارش بدبینانه تنظیم شود. به هر حال با سپری شدن پاییز و شروع زمستان به خصوص در بهمن سال ۱۴۰۲، بارش‌های مناسبی در حوضه آبریز دریاچه ارومیه به وقوع پیوست و این مهم موجب شد که تا پایان فروردین ۱۴۰۳ به اندازه کل بارش سال آبی گذشته، این حوضه از رحمت خداوند منتفع شود.
کد خبر 6091123
خودکشی از رزیدنتها به پزشکان رسیده؛ چرا دکتر سمیرا آلسعیدی خودکشی کرد؟/ «خودکشی پزشکان بهمثابه یک انتحار اجتماعی است»